Desc: Raak me ergens aan waar ik kan voelen: geregisseerd door Simone de Vries. Met John Callahan. Dit is een documentaire over de provocerende Amerikaanse cartoonist John Callahan. Op 21-jarige leeftijd raakte Callahan betrokken bij een ernstig auto-ongeluk en raakte vanaf zijn middel verlamd. Het tekenen van cartoons is zijn manier geworden om zich uit te drukken, ook al kan hij zijn handen nauwelijks gebruiken. Met een rauwe stijl, de pen tussen de handen geklemd, tekent hij cynische en meedogenloze observaties van de mensheid. Zijn werk wordt geprezen en bekritiseerd. Callahan heeft protestmarsen uitgelokt en ontvangt veel boze brieven. Hij werd ontslagen bij het tijdschrift The Miami Herald nadat hij een cartoon had getekend ter ere van Martin Luther King Jr. Day; een jongetje met een natte plek op zijn pyjama en zegt: "Mama, ik had een droom". Callahan begrijpt niet waarom mensen zo boos zijn over zijn werk, maar hij geeft toe dat hij al heel lang een boze jongeman is en probeert de hypocrisie van mensen te benadrukken. Callahan schrijft én zingt ook liedjes. Hij speelt graag ukelele, iets wat hij heel moeilijk kan doen. Natuurlijk zijn de liedjes geen slaapliedjes, regels als "Het leven is als een doos met handgranaten" en "Er is altijd iets dat me ervan weerhoudt zelfmoord te plegen in de herfst" weerspiegelen zijn manier van denken..